بنا نداری پای خود را از خیمه های بیرون بگذاری . آن هنگام که بر تل پشت پشت خیمه ها می رفتی و حسین و میدان را نظار ه می کردی،فرزند تو در میان نبود.
اکنون از خیمه در آمدن و پیش چشم حسین ظاهر شدن یعنی ...
این دو گل نورسته چه قابل دارد پیش پای حسین!
یال خیمه افتاده است و هیچ گوشه ای از میدان پیدا نیست. اما این اختفا نه برای توست که پرده های نور و ظلمت را دریده ای و نگاهت به آسمان آشناتر است تازمین.
می بینی که سه سوار و هجده پیاده؛ به شمشیر عون ، راهی دیار عدم می شوند و خدا نیامرزد عبدالله بن قبطه نبهانی را که با ضربه ای نامردانه؛ عون را از اسب به زیر می کشد.
- شکایت به در گاه خدا باید برد از قساوت این قوم کور دل امام ناشناس؛ قومی که معالم قرآن و محکمات تنزیل و تبیان را به تحریف و تبدیل ایستادند و کفر و طغیان خویش را آشکار کردند. ده پیاده او را دوره می کنند و او با شمشیر میان جسم و جان هر ده نفر فاصله می اندازد.
یازدهمی عامر بن نهشل تمیمی است که شمشیر کینه اش را از خون محمد سیراب می کند. عذاب جاودانه خدا نثار عامر باد.
ای وای این کسی که پیکر عون ومحمد را به زیر دو بغل زده و با کمر خمیده و چهره در هم شکسته و چشم های گریان؛ آن دو را به سوی خیمه می کشاند حسین است.

زینب ای کاش از خیمه بیرون می زدی و خودت را به حسن نشان می دادی تا او ببیندکه خم به ابرو نداری ؛ تا او ببیند زخم علی اکبر بر دلت عمیق تر است از این دو خراش کوچک.بمان در هیمن خیمه بمان...